Tanrı Ol Deseydi

her türkünün ezgisinde ararken
bir şiirin satır aralarına buldum seni

yine güz geldi mevsim sonbahar
tabiat renk değiştirdi
tüm sokaklar hüzün kokuyor
gözlerine baktığım herkes kendine yabancı
acılar çehreye çizmiş resmini
herkesin kendinden büyük derdi

oysa daha dün gibiydi umuda sevdamız
tanrıya açılan her el dua kokuyordu
meğer ne çok birikmiş aminsiz duâlar pas tutan dillerde
tanrı ol deseydi keşke
aşkta olurdu
sevdada
merhamette
üşümezdi yürekler
kanadı sevdaya değen kaçmazdı kendinden yüreğinden

imkansızı olmazdı soluna düşenin
belki adı devrim olurdu
belki umut
hüzünde batmazdı gemilerimiz
kendi acımızda boğulmazdık
kainatın gülüşü büyük olurdu
bir şarkının
bir şiirin iki dizesi olurduk birbirini tamlayan
tanrı sev deseydi keşke
kaçamazdık elbette
kenetlenirdi yüreklerimiz birbirine

bir çocuğun sevincinde mutluluk
bir derviş dualarına amin olurduk belkide
türkçe okşardın saçlarımı
zazaki severdin beni
ardımızda kalırdı solgun kasabalar hüzünbaz şehirler
kırgınlıklar olmazdı
can kırıklarımızı toplardık
uzakları gözleyenlerin geleni olurdu

ah canımın yarısı
dilimde duam
içimi üşütürken ekim
gözlerim uzaklarda
yüreğim ağrılı
yine sensizliğe yazıyorum
tanrı ol deseydi keşke
aşkta olurdu
sevdada
gelseydin belki
kaldığımız yerden devam ederdik
yine türkçe okşardın saçlarımı
zazaki severdin beni