Tek Başına / II

Gittim ufuksuzluğa,
Ay düştü peşime dağların sinsi eteklerinden.
Tutuştu ellerim sararmış geçmişin kağıtlarında.

Şimdi kesiktir saçlarım,
Dilim dilim öfkelerin uçlarından.
Kurumuş gül yaprağını sakladım soğuktan,
Üzerinde senin adın vardı her koklayışımda.

Dar vakitlerde,
Zaman solgun bir ben sundu düşlerime.
Avuçladım gözyaşlarımı,
Beyaz köpüklerinden uçup gitti hasretim.
En çok da martılarım vuruldu bu kavgada.

Ben hiç korkmadım ki hayattan...

Yarın ne olacak,
Hangi aşk kendi heybetinden düşecek Mayıs'larıma...
Yaşam susabilir mi derken
Ne kadar susacak Eylül kimsesizliğime...
Kelimelerimi bekleyin çocuklar,
Elbet çıkacaklar görüş kabinine.

Büyüdüğümden bu yana,
Kırgın çocuklarım hala ağlar durur içimde.
Uzattım yorgun ve sevimli masallarımı,
Birer birer gülücükler topluyorum şimdi gamzelerinden.

Aklınızdan çıkarınca siyah hatıraları,
Binlerce mavi doğurup anneliğimden,
Sessizlerin dünyasına karışıp giderim tek başına.

Geldiğim yerler ölüm toplasa da,
Çiçeğinden bir damla akıyorsa iliklerinize,
Şiir şairi kadar gözlerini kapamıştır tüm kirliliğe.

Bin kederinizden birine sarılmışsam,
Ayaklarım kızgın demirlerinizin coğrafyasından geçiyorsa,
Azınlığım yüzeyselliğe.

Ey deniz!
Gökkuşağının tüm renkleri ve sarp sevdalar,
Nasıl geçeceksiniz kimliğimden bir çırpıda...
Nasıl evrimleşeceksiniz güneşim olmadan,
Ne zaman mahkum edebilirsiniz tohumlarımı küllüğünüze...

Korku ve panik yıkıyorsa duvarlarınızı,
Anlaşılmazım cesaretinize
Ve kuşkularınızda boğulmaya adayım tek başına...