Telhis

Darası alınmış bir rüyadır hayat
Verilen her nefesle büyür ölümcül gölgeler
Yedi kat kendine iner insan
İç okyanuslarda seğirir umut
Ve kıyılara vurur boğulmuş kelimeler


Narkoz öncesi mırıldanmaktır yaşamak
Ki, bir tohum kadar sessizdir her an
Islak kağıt gibi dokundukça parçalanır düşler
Boş kovalar sallanır kör kuyulara
Ve kendine geç kalır insan


En çok konuşulan dildir ölüm
Sustukça kendi çeperine çarpar insan
Saçlar ağardıkça kararır düşler
Bir pankart gerilir yüzlere
Ve kalbe bulaşır gözdeki körlük


Yeryüzünden tahliye edilirken insan
İzi kalır yaşanmış gibi yapılmışlıkların
Dünya küçülürken büyür göz bebekleri
Düşler kurumadan ıslanır gece
Ve dikişleri alınır acıların


Ödünç ayaklarla ezilirken toprak
Salıncağın kopmuş ipine tutunur insan
Erir gülde biriken kibir
Yumruk büyüklüğünde keşkeler sarar dilleri
Ve parantezi kapanır hayatın