Temaşa

Bir şiir sancısının

Parmak uçlarımı istilasından geriye kalan

Yanık karanfil kokusu değil bu mısralar.

Dilsizliğimin lehçesi

Uçurumlara seslenmenin aşkçası.

Mühürlü dudaklarıma inat

Kelimeleri hançerlemekten

Vazgeçmeyen kalemimin

Sınırlarımı yağmalayan intifadası...

Çöllerimi duyuyormusun Şehla

Kır çiçeklerimin mavisini

Göllerimin kederini...

Ben

Ateşten nefes alan bir ney gibi

Aşkın avcundan alıp kelimelerimi

Her birine

Ruhumdan bir cüz üflüyorum

Belki  duyarsın diye bir gün sessizliğimi

Kirpik uçlarınla yaralayıp harfleri

Mürekkebime aşk katıyorum.

Uzat şimdi kollarını sonsuzluğa

Ruhunun kıyısına iklimler

İklimlerin avcuna bozkırlar

Irmaklar bırakıyorum.

Seninle sadece lâl bir aşkla değil

Tomurcuklanan ağaçlar

Dört nala koşuşturan küheylanlar

Itır kokan rüzgarlarla konuşuyorum.

Sen bunu sadece bir şiir sanıyorsun

Oysa ben

Her bir kelimenin esrarı için

Kaç sükutun canını yakıyorum.

Dilersen hiç öğrenme lisanımı

Ben sana seslenmenin

Kalbimde bıraktığı hazdan hoşlanıyorum.

Yağmurlarına gökkuşağı serpen güneşim ben

Tebessümüne dolan ay ışığı

Parmak uçlarına dokunan karanfil

Görmek istiyorsan eğer beni

Kalbinde ki aynaya eğil

Kendini sende seyreden aşkım ben

Başka hiç bir şey değil.