Temmuz Aşıran

yoktun yokluğuna ağlayan yolda

kirpiklerimi yoldum

yıkık bir köprünün üstünde

uykulu ve yorgun

ölü şehirler geçiyordum

bu ufuk çizgisinde bu şafak

hastane odasında küs

kara derililerin haliyiz biz

çocuklar Temmuz aşıran

çocuklar cırcır böcekleri kadar arsız

dokunsan şuracıkta ölür

dokunmasan üstüne yıkılacak

kaç kainat daha var sevgilim

susta lila duran rengi yaz

duvara sarılı ışığı silmeden

bulutlar dönüyor başımızda

gülden korkuyorum artık bu şehirde

kim gider kim kalır nasip

kırk kilitli kapının önünde durup

aşk ile baksınlar yüzümüze

salıncaklar kurdum

yüzünün arka bahçesine ey yar

üzengisiz atlara binip gitti

gülüşüne hayran rüzgarlar

şimdi beni kim sallar

yarını sana veren el olsam

bu günü tarumar eden yine ben

sahrada fil mezarlığı gönül

yağmur ormanlarında çatlayan dudak

su uyuyor yüzünde güne inat

.

.

Önder yılmaz