Tentürdiyot Kokulu Lacivert Son

I

Ben ne zaman sana içsem
Evet, ne zaman sana içsem ben
Sıkıntı basar cümle coğrafyayı
Şu kanlı senaryonun bakire figüranı gibiyken sadakat
İnsanlığın öylesine uçurum kenarında durması gayet rasyonel olabilir.
Benim sana yazdıklarım da biraz sansasyonel kaçabilir
Fakat şiirsiz içilmiyor bu aslan zehri.

II

Ben ne zaman içip içip sana küfretsem kirpiklerimle
Bacakları kopmuş beygirler koşuşuyor kapımın önünde
Her şey gözlerinin beynimi becerdiği an gibi.
Evet, sen geçip giderken aklımın en işlek yerlerinden
Omzumdan düşürdüm bahar çiçeklerini
Boynumdaki kelebekleri boğup astım yağmurlara
Sen geçip giderken gönül şehrimden
Mevsimler kana bulansın diye
Saçlarına bağladım bileklerimi.

III

Ben ne zaman annemi unutup seni düşünsem
Uykum ürkekleşir, uykum korkak bir serçe gibi kaçar geceden
Bir yan etki gibi, patlar her çocuğun dudağındaki mutluluk mayınları
İçimdeki boşluğa düşer yüzüme giden sıfatlar
Göğsümün sol yanı kanamaya başlar
Kanamak izafiyet taşır, öylesine sonsuz

IV

Bilmediğim bir duygunun ayak ucunda, sana düzenli olarak şiirler yazıyorum
Oysa yazmak, bilindik bir kainatın, bilindik bir gezegeninin, bilindik soğuk bir banyosunda eylemleşmesi gereken bir intihar şeklidir.

V

Şimdi ağlamak denilen hamallığın verdiği acıyla
Sana ellerimle yazabildiğim bu ilk ve son şiirin
Koyu kırmızısında, kirlenişini izliyorum
Kirleniyorsun, bir fahişe kadar itici
Gidiyorsun, gitmelisin

VI

Git.