Topraksız Mezar

yüreğimin mezarına gömdüm seni vefasızım
ne bir ağıt yakan oldu benden başka
ne bir ağlayan...
Benim gibi sevmemiş kimse seni anlaşılan.
bir demet gül bile bırakamadım mezarına,
öyle ya mezarın bile yok ki senin
toprağın kara bağrında.
inanıyor herkes yaşadığına,
bakıp canlı görünen sıfatına
bilmiyorlar ki senin ruhsuz olduğunu...
...
kimse bilmesin diye
sevgimin katiline -sana- döktüğüm gözyaşlarımı sakladım
sahte gülüşlerimin ardına
hatırladıkça yalancı bakışlarını
aklıma geldikçe yalancı sevdan
gözlerim dolu dolu oluyor
birkaç damla süzülüyor yanaklarımdan aşağıya,
suluyorum mezarını,
gözyaşlarımla
biliyorum asla kavuşmak yok bundan sonra
zaten karar verdim artık anmayacağım vefasız adını
çünkü sen benim kalbimde yatan bir ölü olacaksın
ben beyaz atlı prensimin kalbinde prenses...
ağlama sırası sana geldi vefasızım
imrenerek bakacaksın mutluluğuma
bu, topraksız mezarını son ziyaret edişim
elveda vefasızım
elveda...