Trajedi Dükkânı Bu

Bu çakallar vadisinde


'Bilmemek'


Önüne konan en iyi yemektir
Beyninde açlık hissi çekmezsin, vicdanın hep toktur


Her şeyi elinden alınmış bir insan olmana rağmen
Utanmazsın
Görmezler korosunun sadık bir üyesi olmaktan


Ve bunu önemsememeyi öğrenmek
Çağın kırılmasıdır



Bu çöl akvaryumunda bir balık gibi hafızasız
Anlamsız bakan gözlerle kalakaldığın için
Senin yerine hep başkaları göğsünü yumruklar
Kanatana kadar ruhunu



Öfkenin dağ gibi üzerine geldiği zamanlarda
Sırtın dönüktür gerçek denen zindana



Sevilmemiş kentlerin acısı kalbi kırılmış sözcüklerle kapatılırken
Bilincin dehşetiyle sarsılmışlar tarafından
Sen ruhuna inen ıssızlığın çökeltisiyle zevkin çığlığında kaybolursun



Can sıkıntısı; varlığına damgasını basmış bir duygudur
Tiksintinin kahramanları
Işık geçiren bütün adamları sarsıntı krallığına gömerken
En ufak bir kaygı hissetmezsin



Önüne konulmuş senaryoda
Şehrin tecavüzüne uğramış kitapları okursun
Herkesin üstünden geçtiği masum rüyaların dehşetiyle
Felçliler bahçesine inersin



Aşk; karnını kurcalayan bir kadını sevmektir
Dağınık karıncalar tablosunda
Kul koleksiyonunda birikmiş otomatik yığınlardan biri olursun
Üstüne sinen nefreti sahte öpücükler kullanarak iyileştirirsin
Sen sahte bir doktorsun




Canını sıkan sokakları çiçek isimleriyle boyarsın
Katillerin kahraman yapıldığı bir ülkede
Satılmış ruhunu içindeki fosseptik çukuruna bandırır
Ötekilerin yarasını yapayalnız bırakıp gidersin
Ta ki sen de bir gün öteki olana kadar
Bir süre sonra acı vermez çürümek, alışırsın
Alışırsın cinayet işleyen ayıları serbest bırakma merasimlerine




Sana izlemen için filmler verirler, maskeler, roller verirler
Ege'de kimliğini inkâr etmiş saçları jöleli bir aktör olursun bazen
Bitlis'i unutursun, Diyarbakır'ı, Dersim'i ve Hakkâri'yi
ve karlar ülkesini ve hapishanelerindeki yangınları



Bazen sana ezberlemen için İstanbul'u verirler
Bazen Ankara ciğerini alır senden çöplüğe gömülürsün
Sivas'ı unutursun, bazen ateş uzatıp bir tarihin altını yakarsın
Bazen namaz kılarsın camiye gidersin
Kamyon dolusu dua edersin;


Tanrım verdiğin sonsuz rahatlık
ve mal mülk ve körlük için şükürler olsun



Çıktıktan sonra senden olmayanı taşlarsın
Nefretin sermayen olur yeniden, tanrını kandırırsın
Bir şiiri yalnız bırakıp gidersin, hep gidersin
Gitmek en iyi bildiğin sanattır




Üzerinde yapılan deneyleri ses çıkarmadan kabullenirsin
Ne insan hakları ne devrim ne özgürlük aklına gelmez


Özgürlük; içine öz konulup saklanan bir dolap ismidir
Özgürlük; sefaletin sınırsız paylaşımıdır senin okulunda


Trafiğe takılmış bir Türkçe'yle yazarsın jilet izleriyle dolu hikâyeni
Ha'yatı yanlış kullandığını bile bile yaşamaya devam edersin
Yarın çocuklarından utanacağını düşünmezsin
Veya sana benzeyen çocuklar yetiştirirsin edebi atölyende
Yarın yine yeni iktidarın yanında olacaksın, bütün iktidarlar senindir



Bir gün anladığında asfaltta çiçek yetişmeyeceğini
Yalnızlığın köpek gibi havlamaya başlar küçük kulübende
Istırap bahçelerine geri dönersin, dönekliğin incitmez seni



Ah! Küçük yürekli adam, ne çok hakarete uğradın
Ne çok buruşturulup atıldın bu Oblomov bataklığında
Işığı engelleyen duvarları inancıyla delen sarmaşıkların
Ne çok suyunu kestin, ne çok kırdın boyunlarını güne bakanların
Ne çok sevdin karanlığın saçlarını okşamayı, ne çok



Şimdi seni hiçbir kitap hiçbir felsefe
Kurtarmayacak biliyorum




Sen var oldukça

Bu kusursuz yokuşlar

Bu ecelsiz ölümler

Bu ruhsuz şiirler

Bu küçük adamların büyütüldüğü sahneler

Bu kendini sömürene karşı sonsuz sadakatle bağlı sökülmüş toplum

ve bu devasa yırtığı

Dikecek birileri hep çıkıp gelecektir

Bu tiyatroya son vermek için.