Tren Ve Yolculuk

Trenler gidiyor, batıya doğru
Dumanında kayıp, dumanında hiç
Gökyüzü karanlık, gölgeler duru
Paslanmış raylardan, silinmiş sevinç


Rakımı fırlamış, bir dağ zirvesi
Başı sivri kaya, orman göbeği
Ve yankılılanıyor uzaktan sesi
Güneye göçüyor leylek öbeği


Zindan gibi kara bir tüneldeyiz
Dar bir kuyu sanki, uzun mu uzun
Her ıssız güzergâh geçmişten bir iz
Her ağaç kovuğu, tünemiş kuzgun


Fırçası hafiften sarıya dalmış
Her kimse buranın asıl ressamı
Uzun patikalar etrafı sarmış
Hatırlatır vadi, kâbuslarımı


Canavar düdüğü çalar makinist
Ve bir tren garı, biter yolculuk
Bir binişin sonu iniştir elbet
Alır yorgun beden rahat bir soluk...