Troyka'ya Mektuplar - 2

I




Hayat insana birçok yalanı öğretebilir
ama birçok yalan insana hayatı öğretemez sevgilim
sana merhaba mektuplarını geride bıraktım bu gece
sana elveda mektupları ise hiç yazılmayacak bu köhne atmosferde


dışarıdan izliyoruz
bizimle öpüşmek için sıraya girmiş
erkekler ve kadınlar
dışarıdan izliyoruz,
öptüğüm kadınlar utangaç
öptüğün adamlar
bir çöl kanyonunda akbaba sürüsü
hepsini saygıyla anıyoruz defalarca
bize kalmayı öğrettikleri için
yani her defasında oracıkta,
yani arkalarında gitgide kalarak ufalan iki nokta


o eksik bir nokta var ya sevgilim
o hep eksik bir nokta
hepsi o kadardı diyebileceğimiz
kimliği belirsiz nokta
bize benzemeye çalışan, nefes veren
oksijen sebebi bir akvaryumun dışında



II



YAŞAMAK DİYORUZ ÇOKÇA


II



dedim ki lunaparklar
şehir ışıklarına benzettiğimiz yolculuklar
her tepenin arkasında deniz var sanmışlığımız
mavinin yokluk kapasitesi , o insancıl yanlarımız

belki de bir bayram arifesinde
yeni ve temiz kıyafetlerin karşısında uyuyakaldık birlikte
hiç birlikte, adımızı hiçlik koyduk şiirlerle




III



farzet ki ellerin ceplerinde
karlı kaldırımlarda yürürken fark ettin üşümeyi
insanoğlunu hiç tanımadın daha önce
devrimlere savaşlara şahit olmuş
o tarihi sarayların önlerinden geçmedin
aşkla tanışmadın, çocuklar doğurmadın bu kirli dünyaya
adın anne olmadı bir gecekonduda


çiçekleri beklemedin pencere önlerinde
çiçek kadar değerli sözleri ya da
sevmenin emeğiyle beyazlamadı saçların
tabiatın unutulmuş, hor görülen,
doğurgan, besleyen yanı olarak sadece sustun
en çok da bir kadına yakışırdı bu susmalar
yüzyıllardır üstünde bahçeler,
köprüler, kargaşalar, yangınlar, açlık, ölüm konuştu
sen sustun,
en çok da bir kadına yakışırdı bu ağır yükler
bu dinsizlik, bu dilsizlik
sen sustun



IIII




bütün teoriler Tanrıdan artakalanlardı
maceraların ise kavimlerin yok etme duygusu olarak anıldı
her kara parçasını keşfetmeye yok ederken kendisini insanlık
sevgilim, dostum, yalnızdaşım
senden öğrendiklerimizle aç kaldık
seni güneşe ve ay'a emanet ediyorum
doğumları bilinçaltımda yetersiz kalan bir uzay boşluğunda
sesini her zaman anımsayacağım şafakta ve yıldızlara bakarken



II




Yaşasın değildin hiç, Yaşatsın insanlık




II





...