Tükendim

solarken yeşermekte olan yaprak,
inancım az kaldı kesemde...
ve bir bebek ölüyor çok uzaklarda,
nedeni aramayı bırakalı o kadar çok olmuşki...
kendim bile eridim , kendi içimde...

dur diyen yok...
sus diyen yok...
'niye' diyen yok...
'yok' hiç bişey 'yok'...

yalnızlık yuva kurarken benliğime,
korkuyorum bi ses gelip yıkacak diye...
o kadar uzun zaman olmuş ki yalanları susturalı,
bir ustura ile kazındım, beynime yerleşmiş yalanların..

ben olmayı özledim...
ben dürüst insanlara kucak açmayı özledim...
o kadar uzun zaman olmuşki,
insanlar mahsumluğunu yitireli,
ben ölümü aldatma olarak gördüm..

neden diye sormadım...
gel demedim...
git demedim...
kabullenmedim..ç
sustum...

sen giderken öldüm sandım,
aslı beni öldüren bu dünyaydı,
anlam veremedi,
evrene, evrendeki herşeye,
kendime bile,
bu beni yordu...
ve şimdi ben de tükendim....