Tükeniş
Tutamiyorum birşeyleri...
Tutamiyorum eriyişlerimi,tükenişlerimi..
Tutamıyorum özlemlerimi,geriye dönüşlerimi..
Kalanların fotoğrafları renksizleşiyor ellerimde...
Yağmalanıyor bütün sığınaklarım,çöküyor birer birer tıpkı omuzlarım gibi...
Çivileniyor çelimsiz bedenim dökülmüş duvarlara.!
Bahar gelecek mi sence?
Tekrara yeşerecek mi kabukları soyulmuş ağaçlarım?
Koşuyorum bir kayboluş şarkısının arkasından,
Üst üste yığılmış bedenler çıkıyor karşıma,her biri gözümün içine bakıyor ruhunu ararcasına..
Bir tarafta kayıp ruhlar,bir tarafta kayıp bedenler. Kayboluş tanrısının arkasından ilerliyorlar bir ordu misali...
Ve artik biliyorum!
Bahar da gelmeyecek,
Kabuklari soyulmuş ağaçlarım da yeşermeyecek...
Bahar mutlaka gelecek hayatı sade dünya hayatı olarak düşünmemeliyiz Nasıl ilk bahar yaz son bahar kışsa insanın hayatı da öyledir gözümüz önünde her şey apaçık yaşanıyor olan bitenlerden bir fikir edinebiliriz tabı sonuçta bu bir inançtır kimi inanır kimi inanmaz tebrikler saygılar
Gönlüne ve kalemine sağlık.