Türkiye Olabilmeliydik

Yavaş yavaş kaybediyoruz biz insan yanlarımızı,

Kimimiz çocukların ağlama sesine duyarsız kaldı,

Kimimiz feryat figan eden anaların seslerine kulak vermez oldu.



Oysa daha düne kadar merhamet doluydu dört bir yanımız,

Hepimiz birbirimizi yaratandan ötürü seviyor,

Hepimiz birbirimizi sahiplenirdik.



Korkar olduk şimdi mazlumu sevmekten,

Korkar olduk şimdi çocukların gözlerindeki yaşları silmekten,

Korkar olduk birbirimizi yaratandan ötürü sevmekten.



Nedir bizdeki bu değişikliğe sebep olan?

Nedir insan yanlarımızı bizden koparan?

Nedir bir çocuğun gözündeki yaşa sebep olacak kadar değerli olan?



Oysa sevebilmeliydik birbirimizi, kenetlenebilmeliydik,

Etrafımızda olup bütün acımasızlıklara rağmen daha da sıkı tutmalıydık mazlumların elinden tüm zalimlere inat.



Merhametli olmalıydık, daha çok duyabilmeliydik yakınımızda feryat figan eden anaların seslerini,

Ve silebilmeliydik çocukların gözlerindeki yaşları.



Yavaş yavaş kaybediyoruz biz insan yanlarımızı,

Yavaş yavaş ayak uyduruyoruz dünyadaki tüm merhamet yoksunlarına,

Biz Türkiye olabilmeliydik mazlumlara kalkan olan,

Zalimlerin karşısında dimdik duran,

Acıma duygusunu yitirmemiş, Türkiye olabilmeliydik.

Düşenlerin elinden tutabilecek kadar büyüklük gösterebilmeliydik,

Tutmalıydık sımsıkı ve bırakmamalıydık.



Biz Türkiye olabilmeliydik, Çocukların yüzündeki tebessüme sebep olan, Gözlerindeki ışığı söndürmeyen, Türkiye olabilmeliydik.



Yavaş yavaş kaybediyoruz biz insan yanlarımızı,

Daha çok kanatır olduk kanayan yaraları,

Daha çok vurur olduk kurşundan beter sözlerle,

Oysa duyabilmeliydik, Kirlenmiş dünyayı temizleyebilmeliydik,

Biz Türkiye olabilmeliydik

Umutsuzlara umut olan,

Karanlıklara ışık saçan

Mazlumlara Dost,

Zalimlere Karşı koyan Türkiye olabilmeliydik.