Türkmen Mehmet'im

Omzundan minneti, savurup attı.
Sırtına vurdular, un aldı sattı.
Kendisi çalıştı, başkası yuttu.
Dizleri titreten, an geldi çattı.

Beyninde yıldırım, kalbinde şimşek,
Bakışı yağmurlu, bir delifişek...
Canına tak edip, ararken döşek,
Çamurdan sıyrıldı, han buldu yattı.

Kendi öz yurdunda, kalmışken garip,
Destek değil köstek, olmuştu mağrip.
Dedesi şehitti, soydan muharip,
Solsa bile şu an, dün güldü yetti.

Bomba sesleriyle, uyandı Mehmet.
Çıktı dışarı ki, kızıl kıyamet!
Türkmen Dağ'a koştu, ceddine rahmet.
Alnından ağzına, kan doldu yuttu.

Atası Alparslan, Mete, Teoman!
Böyle bir şehide, ağlar asuman.
Türkmen eli düşmez, boldur kahraman.
Ruhlar yaşar ama ten öldü gitti.

Atatürk'le Mehmet, şimdi el ele.
Geçit vermez bir Türk, hain emele.
Coşkun seller gibi, yedi düvele
Karşı koydu Mehmet, tin oldu yitti.