Tut

'' öyle değildi ki, yüreğime sinen acın, mermi kadar alev, kurşun gibi ağır ''





gülüşü yağmura saklı
ölüm kaygılı soluk var mı aynı şehirde
ve göğsüme işlerken ağustosun o ilk harfi
öznesi bitik bir hikayenin
eylemlerinde savrulurken kanım, dem tutup akşama, hani bir şarkı söyler gibi kısık

ve susarken düştüğüm yere
katlimin izleri kalacak belki
arka sokaklarında şehrin
ya da

ıssız sala vuracak gökyüzünün şaşkınlığını
kısa bir mateme alkış tutarken ve susarken yelkovanın üç adımına
adımları, cesetleşmiş harflerimin ağırlığında
kimdi göçen giden rızka düşen tek toprak parçasına

rahmetinden sual olunmaz ki gerçeğin
yüreğimde bu kadar sen
hele yoksunluk işlerken iklimin en ayaz gecesini içime

gel de şubat güneşini arala nefesime
o yoksul parkanın düğmelerini sökerken
ve avuçlarını iliştirirken, göğsümün en yoksun köşesine

durmak ile yürümek arası
öpüşürken ölümle

unutmuşken pabuçlarımı, taş eşiklerde
yalın ayak, yaralara basarken efkarım


tut
tutabilirsen, bitmişliğin acılarını avuçlarımdan....