Tut Ki Yaşıyorum

İki kaldırım arasında
Ellerim ceplerimde
Görmediğim yüzünde aydınlanan içim
Bir çırpıda deniz, kanatların altında,
Islak nemli gözlerimde hatıralarım

Büyük bir boşluk ki
Doldurulamayan bir açlığın kenarında
Bir mendil açmışım,
Umut ektiğim akşamları
Yer bitirmekte; adım adım

Nasıl bir anlamsızlık ki
Hiçbir tutarı olmayan biri
Gel diye çağırmaktayım
Tüm bildiğim sesleri

Yalnız olmak nedir söyle
Söyle ki bitsin yalnızlığım
Her yanımda bin bir öfke
İçimde her an
Bir çınar devrilmekte

Bırak hayatı, sevinci yaşamı
Kendileri boy atsınlar arı ve duru
Bunların herbiri bir merhemdir derdime
Çal kemancı çal
Bu şarkıyı bitmez böyle

Uzun bir yolculuğun başındayım
Tüm yelkenlerim açık
Bir tren garı
Önünde deniz
Arkası derin sessizlik

Otobüs beklerken gitmek için
O yer baştan aşağı bozuk
Kelimeler derdime ilaç olsun
Yazdıkça içinden binbir hayat üstüme yağsın

Kalemimin zincirleri kırıldı
Beklemek yok artık ilhamı
Bozuk esrik bir kaç cümle
Yaz bırak gitsin ummana
Nasılsa evren geniş yer yutar bunları
Ne kadar uzun boş olsa da

Ne hayallerim vardı
Kurtarmaktı tüm insanları
Zenginine gaye vermek yoksuluna umut
Tüm bunları düşünmek yapmak kadar zordu
Nasıl ki benim içimde depremler oldu

Kalan bir kaç tuğla da büyük kalabalıkta
Yıkıldı,
Bu enkaz altından doğrulmak
Çok zor ve zahmetli
Kalk git zincirlerini yeniden parlat, bugünde akşam oldu
Git yerine git şansını arayan, hayatına umut ekenleri seyreyle
Ve nokta koy bu sözlere tut ki yaşıyorum say kendini
Camdan hayatınla birlikte.

Aralık 2008