Tutanaklarıma Bak

tutanaklarıma bakmadan
terk ettin rüyalarımı gözsüz bir acı gibi
kusurlu bir mükemmelik miydi o yağmur
şu yalnızlığına gömülü yeşil çocukluk intiharı
ışıklarıma güvenme yanında değilim artık

savaşlar ezberledim yanımda yoktun
hiçbir yenilgiyi paylaşmadın beynimle
sakıncasız gölgelerimle üşüdüm
akışına dudak değmemiş bir çeşme gibi
sevincinin üstü örtük
kargaşasına mahkum
sözlerime aldanma öykünde oynamıyorum sık sık

çıt kırıldım bir yok oluşun serüveni olamam uslu
sessizce muhteşemleşmeli ağlaşmalarım
sek konuşalım noolur karışık susmasın kalplerimiz
bak ben böyle çölsüz denizsiz bir boşlukta
kuzgun saçların
koksun hayallerimde desem soğursun penceremde
ellerindeki bu çatlak ben miyim
o çatlaktan yeryüzüne saçılan avare ışık
ölüyorum anımsa ben değilim ben eskiyen herşey
yaşadığıma kanma hayatından çıkıyorum çok çok


aşksa tek kefili kış yağmurunda kalışımın
sayfalarına inan gözaltı sarnıçlarımın
belki bulanık belki anlaşılmaz
ama samimi
kurumuş yaprak renginin ıslanışı gibi avuçlarında
dağılmam sende dağılamam
sağ beni
geceyi yalnız başına geçir
yıldızlara bak ama onları düşünme
biraz karanlıktan kork
ürper tüm geçmişten
yaşadıklarını unutmaya çalış
üşü diken diken
ama noolur hatırla beni
sağ karmaşalarından isteklerimi
herşeyi çıkarıp at
sadece sen kal
benimsin
ayrılığıma yanma boşluğumda kayboluyorum
sokak sokak