Tuttuğun Kalem

sessiz akşamlarda sensizlikle mücadele ediyorum
beni bende yaşadığım ben miyim? yoksa sen misin?
hüzün yüklerken duygularıma gözlerimi yaşartan
varlıkla yokluk arasındaki sınırda volta attıran...

hayalin süslüyor gecemi gülümsüyorum
odamın duvarları anlamsız bakışlarımla aydınlanıyor
bir hayalin yetiyor hayata tutunmama
boş bir kağıt ve bir kalem buluyorum
yazıyorum hasretimi,yazıyorum özlemlerimi
bunu yapan ben değil adeta sensin
senin elinde bir kalemim sanki
kağıt hayatım ben kalem dökülüyor harfler
ilk cümlem seni seviyorum oluyor
az önce boğuştuğum yokluğun karşımda oturuyor
onunla ilgilenmediğim için üzgün
görüyor ki sensiz değilim usulca çıkıyor odamdan
ben şair olmamam ve değilim...
aşkımın elindeki bir kalemim sadece...