Tuval..

kimsesiz köyünde bir çocuk
ufku bağrına sıkışınca
güneş
doğmadan önce tan vakti
kendini suya atıp intihar ediyor bütün ırmaklar...

o sırada
şehirden bir kadın
kendi dünyasını boyuyor
makyajında arta kalan malzemelerden..

kusuyor sonra renkler...
siyahla beyazın
birbiri ile yarışında
mavi arkada kalıyor çoktan
ve kırmızının geç olmuyor intiharı...
sonra adı kirletiliyor
arkada kalan renklerin..
ipotek ediliyor bütün tuvaller
ve bütün enstrümanlar hüznü söylüyor
çizilen her resmin ardından..
esirgeniyor ressamlar
müzisyenler gidiyor
ve ölü doğuyor şairler..

her biri
bir resmin içinden düşüyorlar
adlarına kazılan kuyulara
taa oralardan bağırıyorlar
enkaz yığını yüreklere vura vura
susmuyor
ve ölmüyor cem karaca'lar..

hepsi yeniden doğuyor güneş batarken
yeniden başlıyor
kendi tuvalimizde yeni bir çizim
tuvallere ilk önce çizilirken
ölü kelebek figürleri
ve gece oldugunda çoktan
yeniden şiir yazmıyor Nazım Hikmet RAN....