Uçurtma
Uçurtma çocukları gökyüzünü uçuruyor
Gözlerinde
Bir orman kendi kendine yağmur üretiyor
Avuçlarımızda ağaç kovukları
Saklanıyoruz gölgesine.
Apar topar yalnızlık basıyor hücrelerimizi
Kanatları parmaklıklar arasında
Telaşlı bir güvercin dikenli teller içinde,
Çırpınıyor.
Bakıyorsun,
Baktığın yerler rüyalarıma giriyor
Yabacı dilde dualar okunuyor
Her gece
Kızarmış şakaklarımda bana ait olmayan birileri
Göz kapaklarımın kapılarını çalıyor.
Deniz fenerlerimden ışıklar saçıyorum gemilerine
Sarp kayalıklar arasında tek başımayım
Yokluğun bile bir işe yarıyor;
Yağmalanıyorum.
Ağlamaksızın yüz yıkanmıyor
Bu şehirde
Sokak lambaları malulen emekli
Ve sensizken kaldırım taşlarını sayıyorum
Gökyüzünde
Uçurtmalar sis içinde.