Uçurum

Bir uçurum kadar yakınsın
Uzansam dokunabilirdim belki
Belki sever, okşardım gözyaşlarından
Hem nasıl sevmem gözlerini görmüşken
gözyaşların..

Ellerin vardı
Küçük, narin, tutulası ellerin
Ellerin dipsiz kuyulara merdiven dayardı
Özgürlük olurdu ellerin
Okyanus kadardı..

Hani uçurtma uçururdun ya
Bir renk cümbüşü içinde
Kırmızı,mor,yeşil ve nihayet beyaz
Maviyi öperdi alnından güneşli bir günde
Beni tut,boğ, bağla beni
Kesilsin soluğum, otur başımda ağla beni
Sonra gir kanıma siyahın ta merkezine yaz.

Sevimli bir oğlan çocuğunun yüzünü avuçlardın
Yeni kaldırmış başını memeden
Ağzı ap ak süt kokardı
Gözleri çakmak çakmak bakardı
Çocuk ağlayınca, avuçların süt kesilir akardı.

Bir Özdemir Asaf şiiri tutardın
Şiir kanlanır, canlanır karşında
Ete kemiğe bürünür, nefes alır
Konuşmaya başlardı sonunda
El değmemiş, gün yüzü görmemiş, kirlenmemiş
Bakir mısralar fısıldardı kulağına
Sana seni anlatırdı senden uzaklarda.

Yanımda yürürdün arz-ı endam ederek
Adımların adımlarımı esir alırdı
Gözü aciz bırakan yağlı urganlarla
yedeğinde çekerek
Kazandığı zaferini kutlardı.
Adımların bir savaş kadar yakındı.

Sen ki bir uçurum kadar yakınsın
Ve belki de şu dağın ardında saklısın...