Umudu Yok Tebeşirle Çizilen Tavşanların

İstek kipiyle konuşurum,
yumuşak dokunuşlarda süreklilik olduğu sürece,

boyama kitaplarında görüp de ağladığım,
benim olsun istediğim oyuncakların içindeki,

uzun bir seyir halindeki çocukluğum,

bir atalet halinde,
gözlerim bozulana kadar,
en tatlı duygularla sarılırken birbirimize,
ninemizin okuduğu dualarla uyurduk her gece,

işte o gecelerin ışığında,
bir yozlaşmaya doğru yol alıyorken en büyük gemi,
korkudan uzak,
salıncaklar kurardık aldırmadan,

temel sayılara göre iş,
en önemlide fenalık koşusu,
lakinlerin,
fakatların,
değersizleştiği günler gelip çatacaktı sonunda,

büyüyünce anlıyordum evet,
değişen sadece dış görünüşüm değildi,

yüzyıl önce söylenen küstahça sözler gerçekleşirken,
herkes seyirci kalıyordu buna,

değişimin sadece kendimde olmadığını görüyordum,
vaatler alanında sözü kesilen,
çığlık atma ve buz ile yoğrulmuşluk hissiyle,

gerçek tavşanlar da anladılar bunu,
tahtaya çizdiğimiz tavşanlar da,

dere sularında yıkanan kızların güzelliği soldu birden,
ve acılarını iptal ettiler şehadet getirerek,
bir daha ,
göçmemek umuduyla başka yerlere,

zorladım yeniçağ yangınlarımın kalp atışlarını,
beğendim yani,
söz il oldu,
o zamandan bu yana,

hem bir düşüş,
hem bir ilerleme,
aynı anda ters yönlerle geliyordu,
ikisinin etkisi,
daha da önemlisi,
çıkan ateşi söndüremeyeceklerdi,

tavşanlarla kaçıp gitmekti en güzeli,
yılların içinde debelenen,
bir hata yumağında yer almaktansa,

sonu bilmemek,
güzel insanlarla dolu yaşam kadar,

bir hayalde yolculuk,
güneşi güzel çocukların annesi..