Umudun Rengi

Bugün sokak çocuğu gibi yüreğim
Aynadaki suretim belli belirsiz
Soluk benzimde siyah bir is


Kendimi sokaklara atıyorum
Sokaklar benim yurdum
Kırkikindi yağmurları düşüyor dudaklarıma
Su niyetine içiyorum rahmet damlalarını


Gökkuşağı beliriyor gözbebeklerimde
Bildik tanıdık renk yok aralarında
Ben hüzün rengi taşıdım hep boya sandığımda
Pembe düşler uğramadı ki hiç yurduma
Siyah, kahverengi, griydi hep renklerim
Bir tek yeşile âşina gözlerim


Aşk pazarına bağdaş kuruyorum
Tartayım mı abi/abla diye bağırıyorum
Ayarı bozuk dünyanın
Ayarı bozuk insanlarını tartıyorum
İbresi oynamıyor ki bu tartının
Aşkın ağırlığı ne anlamıyorum...


Kimsesizliğimi sarıyorum birkaç mendile
Üç beş kuruşa satıyorum
Açım
Çaresizce çöpleri karıştırıyorum
Birkaç anı buluyorum
Onlarla yüreğimi kandırıyorum
Anılar insanı doyurmuyormuş
Kimsesizliğe çare olmuyormuş, anlıyorum
İsli yanaklarımdan düşerken birkaç damla yaş
Elimin tersiyle siliyorum.


Açıyorum tezgahımı
Yüreğimdeki bütün güzellikleri sıralıyorum
Alan var mı?
Bedavaya dağıtıyorum
Bende bir tek umut kalsın
Gerisini istemiyorum


Yoruluyorum
İlişiyorum bir yüreğin kıyısına
Çocuk yüreğimi incitmesin kaygısıyla
Dalıyorum uykuya
Düşlerimde yine aynı gökkuşağı
Ben yine renklerini seçemiyorum
Sonsuz bir beyazlık sarıyor her yeri
Umut muydu bu beyaz bilemiyorum
Sahi rengi neydi umudun