Umut Güneşi

İçimdeki yıldızları kara bulutlar çalıyor

Çoktandır rengini unuttuğum karanlık

Gök ekinimi biçiyor

Gönlümdeki meltemi fırtınalar içiyor

Acının ordusu cebren ve hile ile

Mutluluğumun kalelerini zaptediyor

Söküyor çiçeklerimi

Dallarımı kırıyor...

Özlem ülkesine gitmek istiyorum

Otobüslerde yer bulamıyorum

Uçaklar dolu trenler rötarlı...

Gitsem hüznün hüküm sürmediği

İnsanın insanı söndürmediği bir yere

Ama yollar geçit vermiyor

Dalgalar azmış...

Çaresizliğin çivisiyle çakılıyorum

Cellat yalnızlığın hain ellerine...

Biliyorum seziyorum duyuyorum

Bir yerlerde sabah oluyor

O sabah buralarda da olacak

Yakın hem de çok yakın

Başlayacak aydınlığa doludizgin bir akın

Ve de yepyeni bir güneş doğacak!