Umut Güneşim

Çâresizlik içinde gezerken, hayâller âleminde
Bâzan bir mutluluk rüzgârı gelir eser gönlümde

Bir rüzgâr ki, kara bulutları katar önüne götürür
Bir rüzgâr ki, içimdeki dertleri siler, süpürür

Gitsin diye beklerken ben, dertlerin son nebzesi
Kesiliverir birden, dost rüzgârın nefesi...

O kapkara bulutlar, kümeleşir yeniden
Ferahlamış gönlümü, hüzün kaplar âniden

Gönül karartanlara, sitemler savurarak
Sayarım dertlerimi boş yere bağırarak

İçimdeki yer ve gök, gürültüye boğulur
Gökte tutuşan ateş, yeryüzüne kovulur

Düşerken yıldırımlar, bir yanda şimşek çakar
Ağlar kara bulutlar, yağmur sel olur akar

Söndürünce yağmur, sel, içimde yanan yeri
Doğuverir semâda, sıcak kâlpli bir peri...

Aydınlatır dünyamı, mutlu olurum, mutlu...
Güneşimsin, doğmazsan; olamam ben umutlu !