Umut Kokan Anne

Kendi yaralarımı kendim sardım Anne.

Öğrettim kendime sevmeyi ve sevilmeyi

Cam kırıklarını geçti can kırıklarım

Aynada kendimi gördüğümde

Sana sarıldım.



Kendi yaralarımı kendim sardım Anne.

Hiç bakma bana öyle,

Öğretemezsin nedensiz sevmeyi

Bütün sevmelerimde neden aradım

Kendime bir yol çizdim, güvendim, bağlandım.

Şimdi bir yol var,

Yürüyorum.

Elimden tutma,

Düşmeyeceğim,

Düşmüyorum!



Kendi tebessümlerimi kendim yazdım Anne

İşte bu nedenle mutsuzum

Tebrik etmedi beni Güneş,

Gülmedi yıldızlar,

Zaman akmadı yangınsız, zararsız.



Okut beni Anne

Umut ol,

Yol ol

Yürüyeyim parmak ucunda

Rengim ol,

Siyahı unutayım.



Farkında olmadan kendimi yazdım Anne

İşte bu nedenle mutsuzum

Yazmak için yaralanmam gerekti

Yıktım, kırdım, ezdim, çürüdüm.

Oku beni Anne

Gelecek bahara da düşlerim kalsın

Yapraklardan düşsün hüzün buselerim

Kirpik uçlarımdan aksın

Sevdir beni Anne

Çirkin olan hiçbir yazım kalmasın

Şiir oldum Anne

Şimdi bana sarılır mısın?