Umutsuz

Erken bir ecel iliştirilen öykünün
Uzak bir kavuşmayı inleyen
Avuntu bilmez türküsü çalıyor
Anıların yorgun savrulmuşluklarından

Ay kederli bir tanrıça sureti
Gece ölün gibi sessiz
ve beyhude
Biliyorum ey yüzümü sulara gömen zulüm!
Mabetlerini erken devirdi
umut zamanın kalbine

Ayrılığın çarmıhında
Sallanırken çocuk gülüşleri gidenlerin
Geriye yasını tutmak kaldı
Yıldızı göğsünden çalınan kentlere
Dikenini yüreğine bağışlayan bir gülün
Kavgaya bulaşmış
erken yitikliğinin

Yakılmış bir kitap gibi
soğumadı külleri hasretin
Ne zaman elim kaleme dokunsa
Aklıma düşse sesin
Sussa avuçlarıma sakladığım yüzün
Kendini yakmış bir ozan olurum
Kanatınca yarasını şiir
Solgun bir düşün sokaklarında

Gidişin kimliksiz bir yangın olur
Dönülmez sevdanın yollarından
Bilirim
Eski bir uçuruma bırakılır da ömür
Vermez yüreğini nehir
Çalsa kapılarını fırtına
Denize sevdasını armağan bırakmadan

Dönme...ölürüm...ölürsün...