Umutsuz Salıncak

Salıncak kurdum yıldızlara
Saadet düşleriyle sallanıyordum
Dünya ayaklarim altında
Göklerde düşlenen ama
Bakıldığında
Dipsiz kuyudan farksızdı dünya
Kimileri kuyudan çıkardı
Kimileri hapsolurdu ömür boyu
Bense ne hapsolmuş
Ne de çıkmıştım kuyudan
Sendeleyip durmuştum kendimce
Derin bir sızıydı benimkisi
Düşüncelerle ve hislerle başbaşaydım
Umutsuz saplantılarla
Yıpranmış bir hayattı sanki yaşadığım
Ayrılık acısından kurtulmuş
Unutmaya yüz tutmuştum
Korkuların içinde aşkın varlığını
Parlıyordu İstanbul alemde
Muhteşem ahengiyle
Günlerce aylarca
Seyredebilir güzellikte
Duy sesimi
Göklerin arkasında
Karanlıkların ardında
Tut elimi uzaklardan
Bırakma sonsuza dek
Sürsün bu sevgimiz...