Üniversiteliye Mektuplar - 5

Seni yitirmek ışıksız zamanmış meğer
Duygularım duygularınla bütünleşmişti
Şimşek gibi geçerdim sokaklardan
Ellerimde mektuplar vardı demet_demet
Sevinçler dağıtırdım insanlara bir-bir
Seninle olmak tepeden tırnağa sevmekti hayatı
Bilimlere,kitaplara sarılmaktı
Sevinci kodurmaktı gözbebeklere...

Şimdi yoksun!...
Yetimim!...
Yalın ayak,başı kabak çocuklar gibiyim.
Yıkılan dünyaları taşıyorum omuzlarımda
Bitkinim!...

Analar-babalar dövmeyi
Çocuklar sövmeyi öğreniyorlar
Onuncu dağdan seyrediyorum dokuz dağı
Şimdi yoksun!...
Yerlerden yerlere fırlatılıyorum
Sanma ki mutluyum
Adsız bir nehirde boğuluyorum...

Üniversitelim
Sen doğmadıkca ufkumdan ben gecede olacağım
Saçmadan aydınlığını sönecek bu ışık.Gel!...
Bu şairliğim çarmıha gerilmeden kurtar beni
Yepyeni baharlara koşalım birleştirerek ellerimizi...

Neredesin?...
Nasılsın?...Seslen bana
Doğacağın müjdelensin tüm yönlerinde dünyanın
Seni bana getirsin emin bildiğim sabahlar
İsterse eşiklerinde vurulayım şafakların
Yeter ki karışsın kanına kanım...

12 Haziran 1985
4.Levent/İstanbul