Ünlem!

ruhumda sesinin mahreçleri darmadağın
yüreğimin şeddesi bakışların
seninle çarpılırım her dem
seninle çoğalır bende alem



fakirlik alnımda bir damla kan
yanyana üç nokta dahi düşmem



bir ünlem olurum seni beklerken
sert
dik
katı
noktasından ayrı


beklemeyi yakıştırır kader bana
her köşe, her durak
dursuz bir zamanda koşturarak



sudan düşlerimi anlatıyorum
dinliyor
bende severim suyu diyor tüm ıslanmışlığıyla
denize bakıyoruz birlikte
nehirler geçiyor gözlerimizden
küçük ırmakların türküleri düşlerimizden
sonra gidiyor

ensemde duran kibrit alevleniyor
saç diplerimde bir sızı
ateşler bürürken beni
o denizlerini alıp kendi okyanuslarına gidiyor



ben yalnız bir ünlem!
ne vakit kapıya koyar diye bekliyorum,
beni üşüten bu cehennem.



susuzluğun hareleri çerçeveme düşerken
altın gümüş tozu laleler düşlerimi sırmalarken
kokunu rüzgara katıyorum
bakışlarını rahmet yüzlü bulutlara
seni basıyorum küplere
kuyulara atıyorum seni
Yakup olduğum vakit gelir bulurum diye
Yusuf yüzünden gölgemi silme ne olur
dönüpte bulmamak olmasın kaderde



sen vefasız bir virgül,
ben garip bir ünlem!