Unuttuk Gülmeyi

        UNUTTUK GÜLMEYİ

Öyle bir zaman geldi ki kapımıza?
Unuttuk gülmekten yana ne varsa?
Herkes birbirine küs, birbirine düşman!
Dolaşıyoruz Denizli'nin daracık sokaklarında!
İki yabancı iki el insanı gibi?
Bazen, biz şairler de uyarız sizlere?
Ya görüp bildiklerimizi yazarız,
Kara kaplı dediğimiz deftere;
Ya da! Hoş bir seda kalsın!
Gelecek kuşaklara diyerekten!
Şimdi!
Öyle değil mi diye sorsam sana?
Bilmem? Yalan mı söylemiş olurum?

Bazen;
Bir hüzün olur dökülür dizelerim den!
Bazense yaşanmış bir acıyı aşkı anlatırım.
Ben şairim?
Benim de duygularım,
Benim de görgülerim var içimde;
Hem ben de insanım!
İnsan!
Gördüğü ile bildiğini yazarmış! Derler?
Köre nasıl anlatırsın kır çiçeğin rengini?
Güneşin ten yakan sıcaklığını?
Görmediyse çocuklarımız?
Sokakta koşup oynarken?
Okumadıysa defterinden kitabından?
İyiliği ve güzelliği?
Sevgi ile gülüp anlamayı?
Ben sana, nasıl anlatırım yaylaları?
Koşup oynamayı çocukça sevmeyi?
Buz gibi akan pınarın suyundan?
Elini yüzünü yuyup?
Damlalarını yerinde bırakmayı?
Ben görmediysem?
Ben yaşamadıysam çocukça sevgiyi?
Ben nasıl anlatırım sana?

Şairlerimizdir bizim tercümanlarımız;
Bazen, bizler anlatmasak da dilimizle?
Gözlerimizden okurlar bizi;
İçimizdeki yürek yangınlarımızı;
Bir de gelecek kuşaklara aktarırlar;
Arkamızdan gelenler!
Yaşamasın benim yaşadıklarımı!
Çekmesin benim acılarımı diyerekten!
Öyle değil mi?
Ben şairim!
                                ÜNAL ŞAHİNLER
                                    10.08.2020
                                     Pzt. 17.30