Unuttum Uçmayı
medcezirlerine takılır kanatlarım hayatın
yaslarım başımı okşasın diye şefkatiyle
yırtık göğüslü kızıl asuman kadın
balıkçı ağlarının tuzu serpilir alnıma
kanarım kanat çırpışımda yokluğuna
İstanbul savurur duygularımı
çalkalanırım mavi ütülü çarşafın denizinde
sulu sepken ne varsa dökülür
ağulu kahve gözlerimden
leblerimde soluk
soğuk,
buz kesiği bir tebessüm
ve adını bulurum kendimin üşüdükçe
kuşatır korkular etrafımı
sensizliğin kahroluşluğunu düşündükçe
adım sen
yarım kalmış bir ten
tan ağarırken
acısı şiddetlenir kalbimin
sol tarafıma düşersin
soruyorlar yok mu kimsen?
ne zor cevabı bilsen
nasıl derim kimsemdi sevdiğim
kara duvaktı
öldüğün gün giydiğim
saltanatımdın
kanatlarımdın
koptum kendimden
düştüm göğümden
şimdi unuttum uçmayı
sahi gökyüzü ne renkti???
saltanatımdın kanatlarımdın koptum kendimden düştüm göğümden şimdi unuttum uçmayı
sahi gökyüzü ne renkti???🤐🤐
Yine güzel bir eser ve sorular iç sesiyle yankılanmış eserin satır aralarında..kaleminizin izi silinmesin efendim..😙👍
Aslı hanım,Yaşar bey yorumlarınız için teşekkürler...
saltanatımdın kanatlarımdın koptum kendimden düştüm göğümden şimdi unuttum uçmayı
sahi gökyüzü ne renkti???
Gökyüzü herkesin diyor ya şair, sahi hep eylülün şavkı mıdır eylül?
Sevtapcım, emeğine yüreğine sağlık
Sevgiyle kal
Hayat bazen gökyüzünün rengini bile unutturuyor insana, ama hayat bu işte sevgili şairim, acılarla devam ettiriyor yola, kalan günlerde tekrardan gökyüzünün rengini hatırlıyor insan.
Şiir kusursuz yazılmış, imgeler yerli yerinde.
"adını bulurum kendimin üşüdükçe" biliyor musun sevgili dost, üşümedikçe adını bile unutuyor insan, acılar öyle olgunlaştırıyor ki insanı, üşüyor insan, öğreniyor hayatı.
Bu mısra tek başına ne çok söylüyor hayatın gerçeklerini.
Selam sevgi ve saygılarımla.