Ürkek Çırpınış

Gecenin koyu karanlığında,
Uçmaya çalışıyor bir umut kuşu.
Her kanat çırpışı perişan, şaşkın, çaresiz,
Yönünü bilmez, ürkek, garip
Yurdundan, yuvasından ayrı düşmüş, biçare.

Çırpınışları nafile acımasız gecede,
Dünyayı taşıyan o minik kanatları,
Kendini taşımaz olmuş artık.

Ağır ağır süzülüyor al kanı,
Bembeyaz gövdesine doğru,
Bir avuç kanını toprak içiyor,
Yıllardır onu arzuluyormuşçasına.

Bakışları ışıksız yorulmuş artık,
O narin gövdesine karanlıklar kurulmuş,
Son bir gayretle doğrultuyor bakışlarını,
Birkaç saniye daha direniyor.

Acılarına, kederlerine, bu kahpe dünyaya,
Son kez bakıyor boş karanlıklara,
Bir umut ararcasına son kez,
Yıkılmış ama pes etmemiş bir edayla,
Bırakıyor başını toprağa usulca...