Uslanmadan

kavrulmuşuz kum fırtınalı
yüzümüzün yanık iklimiymiş sevmek
sen gizli gizli iç çekerek
bense güpegündüz şiir çerçeveli
aynı sel yatağında ıslanmışız
uslanmadan tenimiz
hep öleceğimizi düşünmüşüz

bataklığımızı çöle dönüştürmüşüz
çölü aşmayı aşk bilmişiz
yürek yarası imkansızlığımız
şimdilerde
bahar akşamlı son kez portakal çiçeği
imkansıza teslim olmuşuz

yaşlı ve yaslı anılar yakınında
güneşli bir pazar günü
balkonlarımızda yan yana iki yalnızlık
ölmeye de yaşamaya da
gitmeye de kalmaya da
ön yargısızız
terk edilmiş bir kasaba iklimi gibi
tupturuncu ve yapayalnız...