Ustura Nakışlı Kitap/Firari

Kırmızı bir kadın kaybettim dağ rüzgarlı çehresi/
Göğsünde misinaya tutulan yıldızlara dokunurdu,
Kırmızı bir kadın kaybettim kirli gümüş saçlarının değdiği/
Üçüncü dereceden yanık bulutlu,tiz gölgeli alnı upuzundu.

--

Suretim ayın karanlık yüzü ve satır aralarım;
Kan revan;

Dün gece hiç ölmeyecekmişim gibi kaçtım yaşamaktan,
Varla yok arası bir cambazhane ipine tutunabilmek uğruna,

Yüzünü sola,gözlerini sağa çevirdi on iki havari,
Tek tek kelimelerimin ayırdına vardı,
Mimlediler derme çatma bir yaşanmışlık halinde kelimelerimi.
Bilmiyorum Monte Kristo Kontu ne yapardım sen olmasan.

Köşeyi dönerken bir kaldırımın en paçavra taşına vurdum kendimi,
Yolunu kaybetmiş yakamozun,
Salt insan olmak,insan yaşamak uğruna bir adamın ağzından karayı içen
Hüvviyetsin,yenik deniz kızının çaresizce kıyıya vurduğu gibi.

Ah,
Bu ağır makyajlı şehrin,
Neon ışıkları ile parıldayan gözlerinde,
Maket bıçaklarının dize dize kesikler arasında bıraktığı,
O parçalı gece bileklerinde,
Amonyak kokusunun nefese dönüştüğü yedi günahın,
Yedisini de ağırlayan tende,

Nakışı "Gül" kitabı nasıl bulacağım?

Her köşe başı bir yalnızlıkla paylaşılmışken,
Her cadde ortasında öyle boylu boyunca isimsiz bir
Üçüncü sayfa haberi can verirken,
"Aşk" işportada yosma yaftalı künyesi ile,

Tozlu,sıtma,aksak ölü yazarlı bir kitap parçasına uğrar mı hiç?

Sonunu bilsek,
Anlamı kalır mı hiç?

Eğer ölüme müdahale edip aşka dahil olamıyorsan,
Aşk intiharına taarruz edip yaşama müdahil ol...