Üşüyorum

Yokluğun bu bedende ayazlara gebe
Üşüyorum...
Varlığım ruhumu utandırıyor
Acıyorum kendime...
Ellerimden yüzümden bakışlarımdan,
Küçük bir çocuğun şen kahkahaları eşliğinde
Utanıyorum...

Eğreti bir ot gibi
Sanki yaban ellerde açmış gibi
Filiz verdiğim toprakdan utanıyorum...
Gözyaşlarım dahi değsin istemiyorum
Soluyorum...

Güneşsiz bir gökyüzü şimdi beni bekleyen.
Ebedi karanlığa mahkum gözlerim.
Gözlerim gözlerine,
Utancımla birlik de armağan...