Utanç

Kimse bilmiyor bu sessizlik nereli
Yoksa oda gurbette mi benim gibi?
Sessizliği hiç sevmem
Sükût ölümün çocuğudur
Hiç olmazsa bir cırcırböceği ses vermeli geceye
Ama sözün bittiği yerde daha iyi anlıyorsak birbirimizi
Cinnet fışkırıyorsa gözlerimizden
Sükûtun telaşındandır bu

Aşk kaybediyor son burcunu
Kirleniyor insanlık
Sevinçler çoktandır çarmıha gerili
Hasret boy veriyor artık
Düşlerimin denizinde
Gözlerini pusula yaptığımdan beri
Aşina olduğum yollarda
Kaybettim kendimi
Hep-yek geldim yine aşka

Mühür kazındı efsun yok oldu
Bir düşe tav oldum yine
Bir hüzün dize istedi benden
Aşk sızan bir makama
Geceye gömülsün her aşk şiiri
Günahlarımız gibi
Bir yaşamak borcumuz var hayata
Hükümsüz tüm tarifler artık
Buda böyle sevdaymış demek
Yarısı vuslat yarısı hasret

Biz masallardan toplamadık acıları
Ciğerlerimize çektik
Düş çalardık yıldızlı gökyüzünden
Köprüler kurardım gözlerindeki uçurumlara
Gerçek gidip rüya döndün bana
Biliyorum sevmeyi bilmeden geçemem senden
Kalbimin kırıklarını bırakarak yürümeyi yeğledim
Ömür kimine göre kısa kimine göre uzun
Aşk kimine göre mutluluk kimine göre hüzün
Yüreğimi sevdanla yüzleştirdim
Utancından kızardı kor oldu yüreğim