Utandım

İçimdeki hangi uhdeler uzaklaştırıyordu beni senden.
Hangi var oluş beni kör ediyordu.
Beni bakar kör yaşamaya mahkûm eden nefsimle savaşmaktı belki de sana laiğiyle şükredebilme yolu. Sonrada bir çaba peşine düşercesine düşüyorum yollara.
Bakıp geçmeyi değil bakıp görmeyi öğretecektim önce kendime.
Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım.
Gökyüzünün mavi çarşafında salına salına senin emrinle ilerleyen bembeyaz bulutlara hayran kaldım. Güneşin evinden ihtişamla çıkışına ve senin emrinle evine geri dönüşüne hayret kaldım.
Dünyayı gündüzden devralan siyah çarşafını açıp yıldızları en parlak sim gibi siyah çarşafına yayan gecenin heybetine şaşa kaldım.
Gözlerim gökyüzünde seni zikrederek kanat çırpan kuşlara dokundu.
Önce gözlerim dokundu sonrada yüreğim yandı tutuştu sadakatsizliğimin verdiği utançla utandım.
Utandım senin izninle kendine has müziğiyle yeryüzünü dolaşan rüzgâra dokununca yüzüm.
Kokuları renkleriyle, desen ve şekilleriyle bin bir çeşit açan, rüzgârın müziği eşliğinde senin adını heceleyen çiçeklere dokununca avuçlarım utandım.
Ağaçların dimdik arşa bakıp senin adını fısıltılarla anmalarını yüreğimle dinleyip utandım. Utandım dağlara yaslanmaktan.
Taşların bile dile gelip seni zikretmesinden utandım. Üzerine bastığım taşlardan utandım onların üzerinde yürümekten utandım.
Evet, ben insandım yarattıklarının en üstünüydüm ama bir karınca kadar olamıyordum. Ben karıncadan çok büyüktüm belki ama nefsim beni karıncadan küçük kılıyordu.
Bir karıncadan utanırcasına nefsim bana her asi oluşunda bir kırbaç daha vuruyorum şu oyuncak dünyadaki isteklerimi örselercesine. Ama nefsimin elinde oyuncak olmaktan utandım.
Nefsime yenilmekten utandım. Utançlarımla geldim işte kapına. Günahlarımla sevaplarımla geldim huzuruna. Tüm yeryüzünü kaplayan merhametine sığınmaya geldim.