Utanmadan Şiir Yazıyorum Sana

Kaç çocuk ayazda kalmış.!
Kaç ihtiyar eyvah demiştir.
Kaç kahır düşmüştür bir annenin diline.!
Kaç duvar hüzünden yıkılmış,
Hangi mayın,
Hangi hudutu kana bulamıştır kim bilir.?
....
Utanmışmıdır acaba bulut, taşıdığı yağmurdan.?
Yer-gök tövbe etmişmidir,
yaşadığı yalanından.?
İnsanlar af dilemişmidir vicdanından.?
Kaç acı,
Kaç çığlık kopuyor.
Kaç uçurum düşüyordur geceye.?
....
Oysa !
Bölmüşlüğüm vardı ömrümü sana,
Sabah fırından alınan sıcak ekmeği,
Sofrada böler gibi.
Ki inanmışlığım vardı sana,
Sokak çocuklarının güzel günlere koştuğu kadar.
....
Sen kitlerken, bütün sokak kapılarını yüzüme.
Sen giderken, hiç gelmemiş gibi.
Sen biterken,
Gökyüzünün karnını kör bıçakla dele dele.
Ahhh dedim sadece,
Hatırı kalmamış sevmelerin.
Bir bulut değer gözlerime,
Gözlerimden yağmurlar düşer geceye.
Ahhh dedim sessizce,
O toprağın kokusuda mı sana benzer.
....
Vurulurken bir kuş kanadından,
bir çocuk masalında.
Sıkı sıkıya tutunduğu duasından, caydığında bir anne.
Ahhh dedim gülümseyerek,
Yokluğun en çıplak halidemi seni hatırlatır.
Ben ahh ben.!
Unutmuşum tasasını dünya'nın.
Utanmadan sana şiir yazıyorum birde.