Üvey

sesi kısık kaldırımların
gözümde küçüldükçe dünya
şaşıyorum kalbimdeki tortuya
unutkanlığı unutan benim
güzelliğinin karşısında...

yalnızlık üvey annemdi
koynunda ağlamaklıca üşürken
tepeden tırnağa özlemeyi öğrendiğim
ve kimseye çaktırmadan
söyleşmeye küsmüşüm
nefes aldığım her ana
yarın kaygısıyla yarınsız...

ayrılıkla benzeyen yanlarımız vardı
ikimiz de yalnızlığı severdik
ve yol kaygısı çekmeyeli
ürküttüğüm kuşlar kadar aceleciyim
ulaşmaya kerpiç sıvalı bir türküye
ne uykularıma çekecek bir kapım var
ne uyanmalarıma çalacak kapım
yolcululuğum var
otun acı kokusuna
sadeliğine bir taşın
içime işlemeden ölüm
öpmek istiyorum mazlum bakışlarını...