Üveyik

Saat kim bilir kaçın buçuğuydu sabahın

her yerdeydi güneş sislerin içinde

ve biz hiç göremiyorduk üveit’ten

çökmüş bağışıklıklarda.

Boynumuzda çelik bir kancaydı güz çiçekleri

çimenler

dallar

biz kimdik sahi bu ışıkları unutacak kadar

ve camdan bulutlar görünüyordu

ancak ıslak gözbebeklerin gibiydi pencerem.

Sen neredeydin dersen

beni dalgalardan kurtaran gülüşünün esirgenmediği yerden bakıyordum

bıktı benle olmaktan zaman

ve ortalık yerde tek başına bir üveyik kuşu

tek bir ayçiçeği tanesi ile beslenen

daha kumru bile olamamış

güvercinliklerde.