Üveyin Sevdası

oysa herşey senin içindi.
yolu yarılamadan dermanımı kestin.
ilk gençliğimi yeline verişim....
herşey senin içindi.
sevdanın insanüstü olduğunu fark edişim
ve bu ötelerdeki ışığa yürüyüşüm...

vazgeçişlerim...
gözümden sakındıklarımın dönük sırtlarını seyredişim...
ben bıkmadan umud etmiştim.
sana gömmüştüm herkes gibi olabilmenin huzurunu.
rahat yüzü görmeyişime alışmıştım.
savaştım ve savaşacaktım.
katlime dek seninleydim.

önce annemin heveslerini kırdım.
beni içine koyduğu hayali karanlık bastı.
korkusu olmuştum,
beni hiç anlamamışlardı,
isyanımı hazırlamıştın.
ipte zikirdi sözümdü adın.

sesim toksa hırçınsam ve alev saçtıysam
sana kara çalana,
saçıma ilk aklar düştüyse yolunda,
helaldin,haktın,emirdin!
allar giyecektim senin için.
duama karışmıştın.

biz,üç beş er kişiydik
candan geçmiştik yar için.
anamız kadar zengin, babamız kadar saygın sevmiştik.
herşey senin içinde
senin için yine seni kaybettik!

birimiz vuruldu serseri bir kurşunla.
kırmızıları giydirdik uğurlarken.
şanı yürüyecekti tabutunun arkasından.
gelmedin,yarım kaldı düğünümüz.

birimiz yoruldu,
süzdü gözünü,tek bir söz bekledi...
bir sözünü bin makamdan üstün görürdü.
etmedin,arkasını döndü,başı önde yaban ele yürüdü.

bir ben kaldım meydanda.
bir yanım ölü,bir yanım küskün.
gençliğimi dallarına astım bugün.
türkümüzü susuyor dudaklarım.
en sevilesi sevdam,beni bir başıma bıraktın.
demek senin için hep üveydim,darılttın
yorgunum,yürürdüm sırat olaydı mahlasın.
şimdi içim sana ölgün ve küskün!

şimdi bana katil diyorlar...
kahpelikmiş ettiğim.
yine bizi anlamıyorlar,
hükümlerle geliyorlar zihnimize.
ve sen,hiç olmadığın kadar yoksun
bense yoksun...

kastin kimeydi?
her sevenini öldürdün.
karanlığa mı gönüllüydün?
bizi karanlığa gömdürdün!