Uyandırma Yalnızlığımı

Zülfü dökülmüş bir gece bekliyordu beni.
Matem ağır geliyordu aklımın deli dolu hallerine.
Gıyabında durmuyordu sözcükler dilimin ucunda.
Her gece gülüm her gece,
Sabaha karşı dört sularında;
Aşk olup düşüyordum ayaklarına.
Kırmızı şiirler yazıyordum kesik bileklerimle.
Bir resmine düşüyordu gözüm
Bir de yastığımda uyuyan izine.


Sen gideli günlerimden,
Hiç dokunmadım yokluğuna.
Ağlayışımdaki kuraklığı bilemedin hiç.
Sarı bir sonbahar sabahı doğmuştun karanlığıma,
Gidişin efkarsız yaz olmalıydı gülüm.
Belki özlemişsindir gülüşümde gizlediğim acıyı.
Avuçlarımı,
Seni sevişimi belki...

Mahsun bir sonbahar sabahıydı hatırlar mısın,
Yağmur ağlıyordu sokağın yalnızlığına.
Kurda kuşa yem etmiştik acıları.
Sen, köşe başında sokak lambasının ıslaklığına yoldaş
Ben, sosyalist parkamın korumasında.
Gözlerin buğulu,
Kirpiklerin isyankar,
Ellerinde güz sancısı...
Anonim bir türkü mırıldanıyordu rüzgar.
Gözlerim değiyordu gözlerinin rengine.
Gökyüzü susuyordu birden,
Aşk konuşuyordu zaman.

Gidişin,
Eşiğimde nöbet tutan huzuru da götürmüştü.
Kan revan gündüzler,
Karma keder gecelere bağlanmıştı gülüm.
Sakalım beyazla,
Alın yazım karayla sırdaş.
Konuşmayı yasakladım dilime.
Kırmızı şiirler yazmıyorum artık.
Sofradan bir tabağı eksilttim mesela.
Mum yakmıyorum odanın karanlığına.
Çiçeklere su vermiyorum örneğin.
Sen beni öldürdün,
Ben hayatımdaki renkleri gülüm.

Hadi dağıt benden uzakta saçlarının kokusunu.
Görkemli bir bahar essin dağlara.
Kahve karası gözlerinle utandır toprağı.
Bir gülüş göster güneşin kibrine.
Uzaklarda bir yerde geceye doğ,
Aydınlansın deniz.
Garip bir kırlangıç haber salsın senden bana.
Düşüme düş nefessiz bir gece yarısı.
Sabaha karşı dört sularında;
Tekrar tekrar aşk olayım.
Uyumadığım gecelerin inadına,
Toprağına baş koyup
Bin asır uyuyayım.
Uyandırma yalnızlığımı


UĞUR YÜCE