Uyanın

Nefes alıyoruz hayatta
Kayyüt gösteriyoruz yaşamak için.
Şu an kavi bir dünya belki
Sürur ve güsayiş veren.

Ağaçlar sayesinde bunlar
Münhasıran ağaçlar sayesinde.
Ne kadar rakit olsalar da
İçleri yanıyor, anlaşılıyor.

Onlar bizim kadar dayanamadılar
Bir vaveyla attı ağaçlar
Yer gök titredi deprem gibi
İnsanların içine işler gibi.

Yok oluyor artık onlar
Yanıyor ciğerlerimiz
Yine biz kıyıyoruz onlara
Hayatın anlamı ağaçlara.

Mucipsiz olanı da vardır,
Varlık yüzünden olanı da.
Mebzul diye düşündüğümüz
Uyanın! Ağaçlar ölüyor.

İleride tahassür duyacağız
Başkalarından mahabbet arayacağız.
Onları unutmayacağız ama
Uyanın! Ciğerlerimiz parçalanıyor...