Uyku ve Öykü

Kimsecikler bilmiyordu onu sevdiğimi

Su uyuyordu nilüfer çiçeklerinin koynunda

Şırıltılar şeklinde geliyordu horlamaları

Gül uyuyordu bülbüller ormanında

Hiç kime görmüyordu Öpüşmeleri ve koklamaları

Nefeslerin biribirine karıştığı sarıp sarmalamaları

Ay uyuyordu kara geceliklerinin koynunda

Heyhat...

Birdenbire ayaydınlık oldu karanlık

Ödüm koptu bilecekler diye onu

Şükür ki

Ardı sıra bırakarak ışıklı bir iz

Ve idraki imkansız bir hızla

Fener alayı gibi geçti bir yıldız

Kolunda pırıl pırıl bir kızla

Kimsecikler duymuyordu onu sevdiğimi

Kar uyuyordu pamuksu bulutların koynunda

En büyük korkum ''Ölüm'' denen

O usta hırsız

Bilirim, gücü herşeye yeter ve sınırsız...

Gıcıklık eder söyler

Veya

Farkında olmadan ağzınızdan kaçırırsınız

Bu sebepten olmaz...

Size de diyemem

Gücenmeyin

Okuyun ve unutun onu sevdiğimi...

Hatta uyuyun...

Antakya, 06 Aralık 2011