Uykulu Yar Kokusu

eski bulut yeni bulut toplanın başıma

bu gök yüzünde melanet bu eskimiş tende umut

avuçlarımda dili dişi tutuk ölü serçeler var

yürek can pazarından toplanmışların güruhu

bilesiniz suskunlar aşka yazar çenebazlar ancak çatar

oysa çatlamış topraklarda çürümüş cesetler

kar bekliyor örtsün üstünü üşümüş yâr bekliyor

yârini döşeğine almayan şimdi düşünsün

döşündeki kim ise dünkü kin yanık kilim iki gözüm

ömrümüze zulüm canavarlar besliyoruz gürbüz

ay ışığına muhtaç su bakışına şu ak tenin bak işine

oysa afacan bir çocuk gece vakti çalar taşı ışığa

masum sokak lambalarının gözlerinde söner hayat

bütün kelimelerini çalar lügatin zalim karanlık

anlatılınca misal eskimiştir her masal

aşkın hayali cehennem kaçkını bir zarif yılan

her yalan maziden kendine mutlak pay çıkarır bak

demirci ustası zindancı başı sultan şah padişah

bilmez misiniz ardına deli dolanır düşü savrulanların

gücünü elden alan kendini kediye tırmalatır

üç vakte kadar zararın neresinden dönerseniz kâr

dönmeyenler aslında oldum olası bahtiyar

ama bilirim güzel adamlar kıskanç mumların inadına

kokusuna sevdalandıkları kadınların korkunca

aniden yakmaya çalıştıkları gece lambalarıdır

bu yüzden mi bekler geceyi şairler nereden bileyim

karanlıktı işte korktu gece seslendim özenmiştim aşka

lambasına uzandı elleri yakma beni deyiverdim