Uykusuzluğa Uyanmak

Sese çarpan çocuk sesleri suskun
Bugün kullanılmayan bir tren tünelinde
Ve düşler kahkahasında daha mavi ağlıyor
Kuzey martıları dalarken uykulara
Daha titrek
Daha eksik sevişme yoklukları beliriyor gökyüzünde
Yıldızı umutsuz bir çığlıya veda partisi misali
Vedasız gece
Sessizlik
Patikalardan geçen periler yol bulma telaşında
Sihre dokunacak çaresiz gözler
Orman yangınında yeşilliğini yitirmiş
Aşk acılarında
Yaprak yaprak
Her düşe bir sonbahar bulunurdu bir zamanlar
Büyümeden önceydi
Büyüdükten sonraydı biraz da vazgeçmek
Kim ister ki kirli iki elle masal kitaplarını tutmayı
Beni okyanusa gömün dizesinde
Dizlerinin sızısı kadar yoksulken şafak
Uyanmak
Yani yeni bir gün
Ne kadar anlamlı olabilir ki?
Tüneller karanlık ve kararmışken tuğlaları acıdan
Kim görmek ister geçip gidenleri içimden
Ve içlerinden
Her eve bir göç yolu bulunur elbet
Her söze bir kurtuluş
Her çocuğa bir gelecek kurulur elbet
Her çocuğa bir geçmiş bırakılır
Özenle özlemini çekeriz uzak diyarlara dalan gözlerden
Özlemle kucaklarız içi boş gibi görünen anları bir gün
Bir gün döneriz kucak açmaya
Sese çarpan çocuk seslerini unutarak
Sıcak ve dilsizce konuşuruz ufukları
Tebessüme belirerek
Yeni yeşil fidanlar yokluğunda bir kurak yas hala hayat
İki damla gözyaşına kök salmak kolay değil toprağa
Toprak gök mavisi kadar ıssız
Deniz mavisi kadar huzurlu ve cani çocuk seslerine
Aşk yolunu birçok kez değiştiriyor kader çizgisinde
Neşeyle mi, hüzünle mi bilinmez
Çocuk sesleri kayboluyor eski bir tren tünelinde
Sese çarpıyor sessizlik
Bazen sese çıkıyor sessizlik
İnsanlığın gün ışığına özlemi gibi
İnsanlığın insana özlemi misali...