Uzaklıkta Yakın

Yakın sandım seni,
bir adım ötemdeydin 
ama ellerin, düşüncelerinin ardına saklanmıştı.
Kalbim sesini duymak isterken,
sen kendi sessizliğine gömülmüştün.

Yakın olmak,
aynı şehirde soluk almak değilmiş meğer.
Bir masada oturmak,
bir kahveyi paylaşmak da değilmiş.
Yakınlık, kalplerin aynı ritimde atmasıymış 
senin kalbin benden uzağa vuruyordu.

Uzaklaşmadan anlayamaz insan,
ne kadar uzak olduğunu.
Bir bakışın eksilince
koca bir ev soğur,
bir selam gecikince
dünya ekseninden kayar.

Ben, senin yokluğunda
yakınlığın anlamını öğrendim.
Sustuğunda,
en çok konuştuğunu fark ettim.

Görmediğim yüzünde,
en çok yüzünü gördüm.

Yakınlık; ten değil, düşünceymiş.
Bir kelimenin içinde yaşamak,
birinin aklında yankılanmakmış.

Oysa biz,
aynı cümledeydik ama farklı dillerde konuşuyorduk.

İnsan, uzaklaşmadığı sürece
yakınlığın kıymetini bilemez.

Bazen gitmek gerekir,
gerçekten dönebilmek için.
Bazen kaybolmak gerekir,
birinin seni bulmasını isteyebilmek için.

Ben, sana en çok uzaktayken yakındım.
Çünkü o zaman
senin eksikliğini değil, varlığını düşündüm.
O zaman
seni değil, seni bende bırakan zamanı sevdim.

Şimdi anlıyorum —
yakınlık, yan yana durmak değil;
aynı rüyada uyanmaktır.
Ve bazı insanlar,
ancak uzaklaştıkça
birbirine yaklaşır.