Uzakta Gibisin Hâlâ

Seni uzaktan sevmenin ağırlığı var üzerimde

Gözlerindeki kuru yaşta kaybolasım...

Yüzüne dokunasım...

Dizlerinde uyuyasım var...

Kaçtıkça belki bırakırsım peşimi sandım

Yanılmışım...

Düşünce sınırlarımın en uç noktasında dahi

Sen beklemektesin manolya

Bazen içim içimi kemiriyor

Bazen ruhum can çekişiyor o dar alanda

Ve bazen de yüreğim ağrıyor... Öylece ağrıyor

Oysa ne vakit açardın belirsizdi Manolya

Seni sevmenin vakti yoktu

Sana bakabilmenin bir sınırı yoktu

Sana az da olsa dokunabilmek...

Sıcaklığını yapraklarından almak vardı eskiden..

Ve şimdi uzaktasın

Belki de ben pek yakın değilim

Bilemiyorum...

Karamsarlığın bir hastalık gibi yüreğimi sardığı

Garip bir mevsimdeyim bu aralar...

Beni sormanı beklemekteyim Manolya...

Sulardayım... Dingin sularda

Çaresiz bir yalnız gibi beklemekteyim

Ve gün batıyor manolya...

İçimde yine hafiften kıpırtılar

Her sokak başında bekleşen senler

Ve bunca sen' e rağmen uzakta gibisin hâlâ...