Uzat Ellerini

Yumuşaklığın
bir su damlası.
Karadır gözlerindeki
suskunluk.
Ateş dolu
seni düşünmenin tadı.
Gel, seninle
uzak yollara gidelim,
seninle yağmur altında
yürüyelim.
Sana karanlıkları
anlatacağım,
susmuş denizlerden
bahsedeceğim,
yer altındaki karanfil
cehenemleri
göstereceğim.

Aradım seni
yarı gecede
ve sen yoktun.
Gözlerin bakmazdı
korku çiçeklerini,
dudakların, ellerin
öpmezdi, tutmazdı
bu beyaz boşluğu.
Karanlıklar içindeydik
ve bir ölüm ki, sonsuz.
Ağlıyordu görmez gözlerimiz.

Gel saçlarına
bir şiir takayım,
bulurum belki seni
karanlıkta bir yıldız gibi.
Korkma, uzat ellerini.
Bak, yıldızlar
yol göstermiyor.
Çaldı ay ışığının gözlerini
mısralarım
kör kuyularını
ışıklandırmak için.

Uzat ellerini
çaresizliğinin bütün hıncı ile.
Karanlık alınyazımız bu,
ölümlerden beter.
Hadi uzat şu ellerini
dünya ikimiz için
yaratıldı.
Gel, korkma, yaklaş
yağmur izlerimizi
örtmeden.

IOANNIS BOZIKIS

Bir Boğaz Vakti

Atina – 2005

ISBN: 960-630-777-8